Η προστατίτιδα είναι το οίδημα και η φλεγμονή του προστάτη, ενός αδένα που έχει μέγεθους καρυδιού και βρίσκεται ακριβώς κάτω από την ουροδόχο κύστη.

Η προστατίτιδα παρουσιάζεται σχεδόν σε όλους τους άνδρες τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Εμφανίζεται κυρίως σε άνδρες κάτων των 50 ετών και είναι η τρίτη πιο συχνή πάθηση σε ηλικία μετά τα 50. 

Η προστατίτιδα συχνά προκαλεί δυσκολία στην ούρηση, τσούξιμο κατά την εκσπερμάτωση ή και κατά ούρηση που εάν αμεληθεί μπορεί να εξελιχθεί σε αδυναμία ούρησης (γνωστή ως επίσχεση). Μπορεί επίσης να παρουσιάσει πόνο στη πυελική περιοχή, τα γενιτικά όργανα, πόνο στους όρχεις ή και χαμηλά πίσω στη μέση. Πιο σπάνια μπορεί να παρουσιάσει γριππώδη συμπτώματα όπως υψηλό πυρετό που συνοδεύεται από ρίγος (στην περίπτωση της βακτηριακής προστατίτιδας).

Για την διάγνωση της προστατίτιδας  χρειάζεται ο ασθενής να πραγματοποιήσει  κλινικοεργαστηριακές  εξετάσεις και με βάσει αυτές ο ιατρός θα προετείνει τη λήψη στοχευμένης φαρμακευτικής αγωγής με αντιβίωση και αναλγητικά που θα μπορέσουν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα

Ενδεικτικά κάποιες προτάσεις για συντηριτική αντιμετώπιση της προστατίτιδας είναι τα θερμά υδρόλουτρα και οι μαλάξεις του προστάτη.  Επιπλέον, ψυχολογική υποστήριξη μετά από λεπτομερή ανάλυση της πάθησης στον ασθενή.

Η προστατίτιδα είναι επώδυνη κατάσταση και επηρεάζει την ποιότητα της ζωής των ανδρών. Αν η προστατίτιδα αμεληθεί, μπορεί να εξελιχθεί σε χρόνια κατάσταση.

Ο προστάτης είναι ένας αδένας, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ της λεκάνης, ουροδόχου κύστης και πέος. Όταν μεγαλώνει ο προστάτης λόγω της αύξησης του αριθμού των κυττάρων του προστάτη, ενδέχεται να συμπιέσει την ουροδόχο κύστη προς τα πάνω  και το τοίχωμα της ουρήθρα (σωλήνας από τον οποίο εξέρχονται τα ούρα).  Αυτό έχει σας αποτέλεσμα να προκαλούνται διαταραχές στο κατώτερο ουροποιητικό σύστημα.

Οι άντρες σε ηλικία άνω των 50 μπορεί να βιώνουν ενοχλήσεις στην ούρηση. Αυτό οφείλεται στην υπερτροφία του προστάτητη,  δηλαδή στη διόγκωση του προστάτη, μια από τις πιο συχνές παθήσεις.

Όλοι οι άνδρες μετά τα 50 παρουσιάζουν υπερτροφία του αδένα, αλλά αντιμετωπίζεται όταν δημιουργεί διαταραχές στην ούρηση. 

Μετά τα 50 έτος, ο κάθε άνδρας πρέπει να εξετάζει το PSA του (Ειδικό Προστατικό Αντιγόνο) και να ελέγχεται δακτυλικά. Οποιοσδήποτε άνδρας εμφανίζει διαταραχές στην ούρηση του είναι απαραίτητη η επίσκεψη του σε έμπειρο ουρολόγο. Τα ενοχλήματα που εμφανίζονται στην υπετροφία του προστάτη και στον Καρκίνο του Προστάτη (Κτ.Π) είναι παραπλήσια, οπότε ένας έμπειρος ιατρός θα μπορέσει να σας κατευθύνει.

Οι άντρες με ΚΥΠ συνήθως ουρούν κάθε 1-3 ώρες, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Παρουσιάζουν διαταραχές στο ουροποιητικός τους σύστημα όπως συμπτώματα που σχετίζονται με την αποθήκευση των ούρων  (συχνοουρία, νυκτουρία), συμπτώματα που έχουν σχέση με την ροή των ούρων (δυσκολία στην έναρξη της ούρησης, διακοπτόμενη ούρηση, μείωση ροής και αίσθηση ότι η κύστη είναι γεμάτη ακόμα) καθώς και συμπτώματα μετά το τέλος της ούρησης (όπως απώλεια επιπλέον σταγονών ούρησης).

Ανάλογα με το μέγεθος του αδένα, το είδος των συμπτωμάτων και την ενόχληση  που σας προκαλούν, ο ιατρός προτείνει το κατάλληλο θεραπευτικό σχήμα.

Σκοπός του καθηγητή σε κάθε περίπτωση είναι η αναστολή της εξέλιξη της καλοήθης υπερτροφίας (ΚΠΥ) και εαν κριθεί αναγκαίο τότε και μόνο τότε προτείνει την χειρουργική/επεμβατική λύση. Η αγωγή που θα προταθεί είναι ανάμεσα στις ακόλουθες θεραπείες.

  1. Eνεργητική παρακολούθηση με κλινικόεργάστηριακή εξέταση.
  2. Συντηρητική αντιμετώπιση (με φαρμακευτική αγωγή) και τακτικό follow up για να αναστείλουν την εξέλιξη και να καθυστερήσουν το χειρουργείο.
  3. Επιλεκτική επεμβατική/χειρουργική αντιμετώπιση (είτε ανοιχτό χειρουργείο είτε διουρηθρικό). 

Άρα η θεραπεία θα είναι επιλεκτική και εξατομικευμένη ανάλογη των συμπτωμάτων και της βιολογικής ηλικίας του ασθενή.

Η καλοήθης υπετρφορία του προστάτη αν δε θεραπευτεί εγκαίρως μπορεί να οδηγήσει σε επίσχεση ούρων, υποτροποιάζουσες ουρολοιμώξεις και χρόνια νευρική ανεπάρκεια (ΧΝΑ).

Η ακράτεια ούρων είναι η χωρίς τη θέληση διαφυγή ούρων κατά την διάρκεια της ημέρας και νύχτας. Είναι μια πολύ συχνή πάθηση, συχνότερη μάλιστα και από την υπέρταση, την κατάθληψη και το σακχαρώδη διαβήτη.

Υπάρχει η πεποίθηση ότι η ακράτεια ούρων είναι συμβατή με το γήρας και ότι είναι φυσιολογική κατάσταση μετα τον τοκετό. Ωστόσο, η ακράτεια ούρων εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες 1-4 γυναίκες  (ηλικίας 18-80 ετών) την παρουσιάζει.

Για ήπιες μορφές ακράτειας προτείνεται η συντηριτική αντιμετώπιση με γυμναστική των μυων του πυελικού εδάφους (ασκήσεις Kegel) οι οποίες βοηθάνε στην επανεκπαίδευση της κύστης. Η απώλεια βάρους και η αντιμετώπιση του χρόνιου βηχα και της δυσκοιλιότητας, επίσης βοηθούν στην αντιμετώπιση των ήπιων μορφών ακράτειας. Συνδυαστικά προτείνεται επιλεκτική φαρμακευτική αγωγή. Όταν η ακράτεια ούρων είναι έντονη υπάρχει και η λύση της χειρουργικής αντιμετώπισης.

Συνεπώς, η ακράτεια ούρων με βάσει την αντικειμενική και επιστημονικη εκτίμηση θεραπεύεται Επιλεκτικά και Εξατομικευμένα. 

Η ακράτεια ούρων (ακούσια απώλεια ούρων) παρουσιάζεται συνήθως μετά από βήχα, γέλιο, φτέρνισμα, τρέξιμο, χορό, έντονη κίνηση και ο ασθενής αισθάνεται βρεγμένος.

Η πρόπτωση κόλπου εάν και είναι μια πάθηση που δεν απειλεί τη ζωή, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα της. Η διόρθωση της πρόπτωσης γίνεται χειρουργικά. Παράλληλα πρέπει να διορθώνεται η ακράτεια ούρων (εάν συνυπάρχει ταυτόχρονα).

Οι επιπλοκές των γυναικολογικών επεμβάσεων δεν είναι συχνές, αλλά μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα. Οι ουρητήρες, η ουροδόχος κύστη και η ουρήθρα είναι τα όργανα τα οποία μπορούν να τραυματιστούν στη διάρκεια των γυναικολογικών επεμβάσεων. Η εμπειρία του ιατρού είναι απαραίτητη για να αποφεύγοντα οι επιπλοκές αυτές.

Η κολπική πρόπτωση συμβαίνει όταν όργανα του πυέλου (λεκάνης) προεξέχουν ή πέφτουν μέσα στο κολπικό τοίχωμα. Αντικειμενικό εύρημα κατά την κολπική εξέταση είναι η διαπίστωση ότι κάτι προεξέχει.

Η κολπική πρόπτωση οφείλεται κυρίως στην αποδυνάμωση των μυών και συνδέσμων της πυελικής περιοχής.  Μπορεί να εμφανιστεί μετά από έναν  τοκετό, κάποια επεμβάση στην περιοχή, την εμμηνόπαυση, την παχυσαρκία, την γύρανση ή εάν υπάρχει  οικογενειακή προδιάθεση.

Ενδεικτικά συμπτώματα της κολπικής πρόπτωσης είναι το βάρος στον κόλπο, οι διαταραχές στην ούρηση και στην κένωση του εντέρου και ο πόνος  στην πύελο μετά από ορθοστασία.

Όταν ο ιατρός κατά την κολπική εξέταση διαπιστωσεί κολπική πρόπτωση, παροτρύνει την ασθενή να προχωρήσει σε διόρθωση της πρόπτωσης χειρουργικά, γιατί η απώλεια της αρχικής θέσης των πρόσθιων και/ή οπίσθιων κολπικών τοιχωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω παθήσεις:

Α. Κυστεοκήλη: η προεξοχή ή η κήλη της ουροδόχου κύστης εντός του κόλπου (πρόσθιο τοίχωμα).

Β.Εντεροκήλη: η κήλη του λεπτού εντέρου εντός του κόλπου (θόλος).

Γ.Ορθοκήλη: η κήλη του όρθου εντός του κόλπου (οπίσθιο τοίχωμα).

Οι υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις (μικροβιακές λοιμώξεις) είναι οι ουρολοιμώξεις που επανεμφανίζονται μετά από πλήρη φαρμακευτική αγωγή και ιατρική παρακουλούθηση. Χαρακτηρίζονται ως υποτροπιάζουσες εάν εμφανίστουν περισσότερο από 3 φορές τον χρόνο. Ο ασθενής υποτροπιάζει με την  επανεμφάνιση των συμπτωμάτων  συνήθως εντός 2 εβδομάδων μετά τη θεραπεία. 

Ο ασθενής υποτροπιάζει με την  επανεμφάνιση των συμπτωμάτων  συνήθως εντός 2 εβδομάδων μετά τη θεραπεία. Τα συμπτώματα συνήθως είναι τσούξιμο, κάυσος ή άλγος κατά την ούρηση, συχνουρία, επιτακτική ούρηση, αιματουρία.

Η θεραπεία στις ουρολοιμώξεις είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής, π.χ.αποφυγή σπερματοκτόνων (εάν υπήρχε χρήση). Αντιμικροβιακή Προφύλαξη, Χρήση οιστρογώνων (συστίνονται κολπικά οιστρογόνα) σε γυναίκες σε μετεμμηνόπαυση. Τα προβιοτικά επίσης βοηθάνε πολύ.

 

Η ουρολοίμωξη κατά την εγκυμοσύνη είναι διαφορετική (όσον αφορά την κλινική σημασία), καθώς υπάρχουν ανατομικές και φυσιολογικές μεταβολές στο σώμα της γυναίκας. Οι μεταβολές αυτές οφείλονται στη διάταση των ουρητήρων κατά το τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.  

Η γυναίκα που εμφανίζει ουρολοίμωξη κατά την εγκυμοσύνης της, θα πρέπει να προσέξει ιδιαιτέρως τι αντιμικροβιακά φάρμακα θα τις προταθούν, καθώς υπάρχει κίνδυνος ανεπιθύμητων ενεργειών στο έμβρυο. Μόνο οι πενικιλλίνες και οι κεφαλοσπορίνες μπορούν να χοηρηγηθούν με ασφάλεις.

Η λιθίαση του ουροποιητικού είναι η δημιουργία λίθου ή λίθων σε οποιοδήποτε σημείο του ουροποιητικού συστήματος. Οι λήθοι (πέτρες) μπορούν να βρίσκονται στους νεφρούς (νεφρολιθίαση), στην ουροδόχο κύστη, στους ουρητήρες (ουρητηρολιθίαση), ή σε κάποιο σημείο της ουρήθρας. Η λιθίαση σχετίζεται όταν ουσίες και άλατα που πρέπει να αποβληθούν από τον οργανισμό δεν αποβάλλονται και κρυσταλλοποιούνται και ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας λίθους.

Η δημιουργία ενός λίθου είναι πολυπαραγοντική  διαδικασία που απαιτεί αλληλουχία γεγονότων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο υπερκορεσμός των ούρων, η πυρηνοποίηση, η αύξηση και συνένωση των  κρυστάλλων και η κατακράτηση των κρυστάλλων. Πιο απλά, όταν αυξάνεται η συγκέντρωση διαφόρων αλάτων στα ούρα πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα (είτε λόγω αφυδάτωσης είτε λόγω αυξημένης αποβολής αλατών) και τα άλατα δεν μπορούν πλεόν να διαλυθούν (συμβαίνει υπερκορεσμός) ξεκινά ο σχηματισμός των κρυστάλλων που θα αποτελέσουν ένα είδος αρχικού πυρήνα (πυρινοποίηση). Ο σχηματισμός των λίθων μπορεί να γίνει είτε με την αύξηση του μεγέθους του αρχικού κρυστάλλου με τη καθίζηση περισσοτέρων  αλλάτων είτε με τη συνένωση κρυστάλλων σε μεγάλες κρυσταλλικές αθροίσεις. Εάν αυτοί οι κρύσταλλοι μείνουν προσκολλημένοι στο νεφρό (κατακράτηση κρυστάλλων) τότε έχουμε λίθους.

  • Άλατα ασβεστίου: εμφανίζονται συχνά σε άνδρες 20-30 ετών. Παρουσιάζεται ένωση του ασβεστίου με άλλες ουσίες και δημιουργία λίθων.

    Στρουβίτες: εμφανίζονται σε γυναίκες με λοίμωξη του ουροποιητικού.

    Ουρικό οξύ: εμφανίζονται συχνότερα σε άνδρες. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι ασθενείς υπό χημειοθεραπεία.

    Κυστίνη: εμφανίζονται σε ανθρώπους με κυστινουρία. Είναι κληρονομικής αιτιολογίας.

Αρκετοί ασθενείς με λίθο στο ουροποιητικό δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα. Τα συμπτώματα ξεκινάν να εμφανίζονται, όταν κάποιος λίθος βρεθεί μέσα στον ουρητήρα με αποτέλεσμα να εμποδίζει τη ροή των ούρων από τα νεφρά. Το συχνότερο σύμπτωμα της λιθίασης είναι ο κωλικός του νεφρού (δυνατός πόνος στον πάσχοντα νεφρό), ο οποίος έρχεται και φεύγει και εαν δεν περάσει μόνος του, μπορεί να οδηγήσει τον ασθενή στα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου.  Συχνά, υπάρχει αιματουρία που είναι μικροσκοπική και ανακαλύπτεται στη γενική ούρων και σπάνια μακροσκοπική, που φαίνεται κατά την ούρηση. Δεν είναι σπάνιο το αίσθhμα βάρους στην περιοχή του νεφρού (αυτό συμβαίνει όταν η απόφραξη από την πέτρα είναι χρόνια.

Για να ανακουφιστεί ο πόνος που προκαλείται από κάποια λίθο σε οποιοδήποτε σημείο του ουροποιητικού συστήματος, προτείνονται ισχυρά παυσίπονα (προσοχή όχι όμως αντιχολινεργικά) και σκαριφισμός.

Για τη διάγνωση της λιθίασης χρειάζεται το ιστορικό, η κλινική εξέταση και ο εργαστηριακός και απεικονιστικός έλεγχος. Η θεραπεία μπορεί να είναι από τη συντηρητική αντιμετώπιση της λιθίασης με παρακολούθηση και απλή φαρμακευτική αγωγή μέχρι να επιλέξει ο καθηγητής μια επεμβατική θεραπεία (επιλεκτική χειρουργική) αναλόγως με την ιδιομορφία του περιστατικού.

Μετά την θεραπεία της λιθίασης ο ασθενής πρέπει να προσέχει τη διατροφή και κατανάλωση των υγρών, να κάνει προληπτικό έλεγχο, να ενημερώνεται και να επισκέπτεται κάποιον ουρολόγο για παρακολούθηση,

Η ακράτεια ούρων είναι η απώλεια ούρων ακούσα που οφείλεται στη δυσλειτουργία της κύστης που αδυνατεί να ελέγξει την ροή των ούρων. Η Ακράτεια ούρων πρόκειται για ένα σύμπτωμα κατά δήλωση του ασθενούς.

Η ακράτεια ούρων παρουσιάζεται και σε γυναίκες και σε άνδρες και οφείλεται σε διαφορετικούς παράγοντες.  Η συχνότερη αιτία της ακράτειας είναι η ηλικία. Με το πέρασμα των χρόνων παρουσιάζεται διαφοροποίηση στην ανατομία του ουροποιητικού και ιδιαίτερα στους μύες της πυελικης περιοχής. Συχνά μπορεί να εμφανιστεί και μετά την εγκυμοσύνη/ τοκετό λόγω της χαλάρωσης των μυών.

Στην περίπτωση την επιτακτικής ούρησης, τα συχνότερα αίτια είναι λόγω επιπλοκής κάποιων άλλων ασθενειών όπως ή σκλήρυνση κατά πλάκας, το εγκεφαλικό επεισόδιο, η νόσος του Πάρκινσον. Επίσης, συχνά παρατηρείται σε ασθενείς με σακχαρώση διαβήτη ή με ουρολοίμωξη.

Η ακράτεια έχει διάφορες μορφές:

         i.            Ακράτεια από προσπάθεια (ακούσια απώλεια ούρων όταν κάποιος βήχει, φτερνίζεται, γυμνάζεται γελά). Ο ασθενής δηλώνει ότι χάνει ούρα κατά την φυσική άσκηση.

       ii.            Επιτακτική ακράτεια (ακούσια απώλεια ούρων πριν κάποιος προλάβει να φτάσει στην τουαλέτα. Ισχυρή επιθυμία για ούρηση (επιτακτικότητα).

     iii.            Ακράτεια από υπερπλήρωση (χρόνια απώλεια ούρων. Η κύστη δεν αδειάζει τελείως ποτέ, με αποτέλεσμα να χάνονται ούρα)

     iv.            Ακράτεια μικτού τύπου (συνδυασμός ακούσιας απώλειας ούρων απο προσπάθεια με την επιτακτική).

       v.            Νυχτερινή Ενούριση

Η ακράτεια ούρων είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους με το πάρεασμα του χρόνου και ιδιαιτέρως φτάνοντας στην τρίτη ηλικία, όπου το ποσοσοστό ξεπερνάει το 84% των ηλικιωμένων.

Ο ζαχαρώδης διαβήτης μπορεί να δημιουργίσει περιφερειακή νευρίτιδα που μπορεί να προκαλέσει διαταραχές ούρησης και ακράτειας.

Οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγγυμοσύνης τους μπορεί να παρουσιάσουν διαταραχές ούρησης λόγω μεταβολής των ορμονών τους ή στους τελευταίους μήνες από την πίεση της μήτρας στην κύστη.

Για την κατάλληλη θεραπεία χρειάζεται η πραγματοποίηση νευροουρολογικής μελέτης και ουροδυναμικού ελέγχου. Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική με ασκήσεις εδάφους, φυσικοθεραπεία και εξειδικευμένη φαρμακευτική αγωγή. Εάν το σύμπτωμα είναι πιο έντονο υπάρχει και η μέθοδος της επιλεκτικής χειρουργικής. Ο καθηγητής κρίνει δύο επεμβατικές μεθέδους ως τις πλέον αποτελεσματικές: 1) την τοποθέτηση της ουρίθρας ενδοκοιλιακά μέσω κολπικής ταινίας ελεύθερης τάσεως (TVT). Πρόκειται για την τοποθέτηση ενός συνθετικού μοσχεύματος που επαναφέρει τη φυσιολογική θέση και στήριξη του αυχένα και της κύστεως. και 2) μεγένθυση της κύστεως μέσω κυστεοπλαστικής.

Γενικά η θεραπεία της ακράτειας είναι η Επιλεκτική και Εξατομικευμένη ανάλογη με το αίτιο που την προκάλεσε.

Η φυσικοθεραπεία και οι ασκήσεις εδάφους σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βελτιώσει την πάθηση.

Το ουροποιητικό σύστημα αποτελείται από τους νεφρούς, τους ουρητήρες, την ουροδόχο κύστη και την ουρήθρα. Σκοπός αυτού του συστήματος είναι η παραγώγη και αποβολή των ούρων και των άχρηστων συστατικών που πράγονται στον οργανισμό καθώς και η διατήρηση του ισοζυγίου του νερού και των ηλεκτρολυτών στο ανθρώπινο σώμα.  Η παραγωγή των ούρων γίνεται από τα νεφρά και τα υπόλοιπα όργανα είναι τα όργανα αποχέτευσης των ούρων. Καρκίνος μπορεί να εμφανιστεί σε όλα τα παραπάνω όργανα.

Οι βασικές παθήσεις του προστάτη είναι:

Καλοήθης Υπερπλασία του Προστάτη: Με την πάροδο των χρόνων ο προστάτης διαφοροποιείται και αυξάνεται σε μέγεθος και μπορεί να εμποδίσει την ροή των ούρων. Αυτή η πάθηση είναι η συχνότερη καλοήθης νεοπλασία στους άνδρες.

Προστατίτιδα: Η χρόνια προστατίτιδα είναι μια συχνή φλεγμονή του προστάτη. Υπολογίζεται ότι πάνω από το 35% των αντρών πάνω από το 50 έχουν χρόνια προστατίτιδα. Τα αντιβιοτικά είναι η θεραπεία της προστατίτιδας, όταν προκαλείται από μικρόβιο, ωστόσο ορισμένες φορές είναι δύσκολο να βρεθεί το ακριβές αίτιο.

Καρκίνος του Προστάτη: Ο καρκίνος του προτάτη είναι ο συχνότερος στην Ευρώπη  και ο δεύτερος στους άνδρες παγκοσμίως. Ο καρκίνος του προστάτη είναι η ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων στον αδένα του προστάτη (ένας αδένας που παράγει υγρό για το σπέρμα). Ο καρκίνος στον προστάτη δεν είναι ίδιος σε όλους τους άντρες, ούτε εξίσου επιθετικός. Ο ιατρός ακολουθεί την επιλεκτική αντιμετώπιση της νόσου ανάλογα με το μέγεθος και την επιθετικότητα του όγκου. 1 στις 3 περιπτώσεις του καρκίνου στον προστάτη δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση, αλλά τακτική παρακολούθηση του ασθενή, για το λόγο αυτό συνίσταται η επίσκεψη του  σε έναν έμπειρο ιατρό που θα τον κατευθύνει αναλόγως. 

Ο καρκίνος του προστάτη είναι η ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων στον αδένα του προστάτη (ένας αδένας που παράγει υγρό για το σπέρμα). Αποτελεί τη συχνότερη κακοήθη μορφή όγκου στον άνδρα και τη δεύτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου από καρκίνο, μετά από τον πνεύμονα.

Οι παράγοντες κινδύνου για τον καρκίνο του προστάτη είναι: η ηλικία (όλοι οι άνδρες μετά τα 50 θα πρέπει να εξετάζονται από ουρολόγο μια φορά το χρόνο), το οικογενειακό ιστορικό (εάν συγγενής σας πρώτου βαθμού παρουσιάσει, ενδέχεται και εσείς να παρουσιάσετε - σε αυτές τις περιπτώσεις ο έλεγχος προτείνετε να αρχίζει μετά την ηλικία των 40), η φυλή (οι αφρικανοί παρουσιάζουν καρκίνο του προστάτη συχνότερα από τους ασιάτες ή λευκούς),η χρόνια φλεγμονή, η σωματική διάπλαση και τέλος η διατροφή.  

Δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά συμπτώματα που μπορεί να οδηγήσουν στη διάγνωση του καρκίνου του προστάτη. Συνήθως είναι τελείως ασυμπτωματικός στα αρχικά στάδια. Σε πιο προχωρημένο στάδιο μπορεί να υπάρχουν δυσουρικά συμπτώματα ως αποτέλεσμα της διόγκωσης του προστάτη, πόνος στα κόκκαλλα, στυτική δυσλειτουργία. Μπορεί επίσης να υπάρχει αιματουρία που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. Σε πολύ προχωρημένα στάδια συνήθως υπάρχουν συμπτώματα απόφραξης του ουροποιητικού που μπορεί να φτάσουν σττην επίσχεση των ούρων ή στην απόφραξη των ουρητήρων και στη νεφρική ανεπάρκεια.

Αποτελεί τη συχνότερη κακοήθη μορφή όγκου στον άνδρα και τη δεύτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου από καρκίνο, μετά από τον πνεύμονα. Αποτελεί το 31% του συνόλου των νέων περιπτώσεων καρκίνου στον άνδρα καθώς και το 11% του συνόλου των θανάτων από νεοπλασίες. Συνήθως, εξελίσσεται αργά και περιορίζεται στην αρχή στον προστάτη αδένα. Κάποιες μορφές καρκίνου προστάτη μπορεί να είναι πολύ επιθετικές και να κάνουν ραγδαία μετάσταση. Αν ανιχνευθεί εγκαίρως έχει πολύ καλές προοπτικές αποτελεσματικής θεραπείας.

Η ρομποτική υποβοηθούμενη ριζική προστατεκτομή είναι μεν μέθος αντιμετώπισης του καρκίνου, ωστόσο πρέπει ο ασθενής να το διερευνήσει περαιτέρω πριν καταλήξει σε αυτή τη χειρουργική μέθοδο. H ρομποτική χειρουργική πλατφόρμα (da vinsi robot") δεν προσφέρει κάτι περισσότερο και έχει ακριβώς το ίδια λειτουργικά αποτελέσματα με το ανοιχτό χειρουργείο για ασθνεή :ογκολογικά και σε σχέση με τη στήση και την ακράτεια, σύμφωνα και με άρθρο της εφημερίδας The new York Times "In Medicine, Falling for Fake Innovation". 

Επιπλέον, η μέθοδος της ρομποτικής προστατεκτομής είναι αρκετά πιο ακριβή μέθοδος, χωρίς να προσφέρει καλύτερα λειτουργικά αποτελέσματα στον ασθενή, σύμφωνα με το άρθο "Robot-assisted versus open cystectomy "(The Lancet, Volume 391, 2018). 

 

H θεραπεία του καρκίνου του προστάτη είναι η πρόληψη, η συστηματική παρακολούθηση και η έγκαιρη διάγνωση. Ανάλογα με την βαρύτητα του περιστατικού επιλέγεται α) επιλεκτική αντιμετώπιση, β) συντηριτική (ορμονοθεραπεία, ακτινοβολία) γ)Επιθετική παρακολούθηση δ)Ριζική προστατεκτομή (Αφαίρεση του προστάτη).

Όσον αφορά τη μέθοδο της ρομποτικής υποβοηθούμενης ριζικής προστατεκτομής, είναι μεν μέθος αντιμετώπισης του καρκίνου, ωστόσο πρέπει ο ασθενής να το διερευνήσει περαιτέρω πριν καταλήξει σε αυτή τη χειρουργική μέθοδο, γιατί η ρομποτική χειρουργική πλατφόρμα (da vinsi robot") έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα (ογκολογικά, σε σχέση με την ακράτεια και την στήση) με τις παραδοσειακές χειρουργικές μεθόδους, σύμφωνα και με άρθρο της εφημερίνας The new York Times "In Medicine, Falling for Fake Innovation". Επιπλέον, η μέθοδος της ρομποτικής υποβοηθούμενης ριζικής προστατεκτομής είναι αρκετά πιο κοστοβόρα.

 

Δεν υπάρχει βέβαια πρόληψη της νόσου, ωστόσο μια μεσογειακή διατροφή, τακτική άσκηση, ένα υγιές σωματικός βάρος μπορούν να συμβάλουν στην πρόληψη. Επίσης, θα πρέπει να συζητήσετε με τον γιατρό σας εαν ανήκετε σε ομάδα υψηλού κινδύνου ( πχ λόγω κληρονομικότητα). Να μη παραλείπονται οι ετήσιες αιματολογικές εξετάσεις. Εάν στις εξέτασεις η τιμή του ειδικού προστατικού αντιγόντου (PSA) είναι υψηλή θα πρέπει να επισκεφτείτε κάποιον έμπειρο ουρολόγο καθώς υπάρχει υποψία για καρκίνο του προστάτη.  Αν ο καρκίνος του προστάτη ανιχνευθεί εγκαίρως έχει πολύ καλές προοπτικές αποτελεσματικής θεραπείας.

Ο Kαρκίνος των νεφρών  είναι η νεοπλασία που προέρχεται από τον ένα ή και τους δύο νεφρούς. Η συχνότερη μορφή καρκίνου των νεφρών στους ενήλικες είναι το νεφροκυτταρικό καρκίνωμα (renal cell cancer) που αποτελεί το 85% όλων των νεοπλασιών των νεφρών. Εμφανίζεται περισσότερο στους άντρες από ότι στις γυναίκες και παρουσίαζεται κυρίως μετά την ηλικία των 50  με μέσο όρο ηλικίας διάγνωσης τα 64 έτη.  Ο καρκίνος του νεφρού μπορεί να παραμείνει ασυμπτωματικός για πολλά χρόνια και να διαγνωσθεί τυχαία στα πλαίσια κάποιας άλλης εξέτασης για κάποια άλλη ασθένεια. Τυχαία διάγνωση γίνεται σήμερα σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των περιπτώσεων νεφρικού καρκίνου, κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης της υπερηχοτομογραφίας και της αξονικής τομογραφίας. 

Τα αίτια της εμφάνισης του καρκίνου των νεφρών είναι άγνωστα, ωστόσο παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν είναι το κάπνισμα, η παχυσαρκία,  η υπέρταση,, η  πολυκυστική νόσος των νεφρών, η έκθεση σε τοξικά στοιχεία (π.χ ασβέστης και πετρελαϊκά προϊόντα), κληρονομικότητα, χρόνια λοίμωξη Ηπατίτιδας C, όπως και η δρεπανοκυτταρική αναιμία.

Τα βασικά συμπτώματα του καρκίνου των νεφρών είναι η αιματουρία, ο κοιλιακός πόνος και ο πόνος γύρω από τους γοφούς και η ψηλαφητή μάζα στην κοιλιακή περιοχή. Ο καρκίνος του νεφρού μπορεί να εκδηλωθεί και με συμπτώματα που οφείλονται σε μεταστάσεις, όπως δύσπνοια, βήχα, οστικούς πόνους, απώλεια βάρους κ.α. Άλλες κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι η κιρσοκήλη, ο πυρετός άγνωστης αιτιολογίας και η αναιμία ( 35% των περιπτώσεων).

Η θεραπεία του καρκίνου των νεφρών εξαρτάται πάντα από το στάδιο της διάγνωσης. Όσο πιο νωρίς εντοπιστεί ο όγκος (δηλαδή βρίσκεται μέσα στο νεφρό και δεν υπάρχουν μεταστάσεις), τότε μετά την αφαίρεση του καρκίνου του νεφρού, ο ασθενής μπορεί να αποφύγει τις υποτροπές.

Η θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική, καθώς οι νεφρικοί όγκοι εμφανίζονται ανθεκτικοί στην ακτινοβολια και χημειοθεραπεία. Όσο μεγαλύτερο μέγεθος έχει ο όγκος ενδέχεται να παρουσιάσει μεγαλύτερη επιθετικότητα και περισσότερες πιθανότητες μετάστασης. Ανάλογα με το μέγεθος και τη θέση του όγκου προτείνεται (Ριζική/μερική νεφρεκτομή ή ογκεκτομή). Απαραίτητη είναι η παρακολούθηση του ασθενή μετά το χειρουργείο.

Σε μικρούς όγκους που εντοπίζονται στην περιφέρεια του νεφρού μπορεί να γίνει καταστροφή του όγκου με ραδιοσυχνότητες ή κρυοθεραπεία που είναι και οι ελάχιστα επεμβατικές μέθοδοι για την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων όγκων.

O καρκίνος της ουροδόχου κύστης είναι ο τέταρτος από πλευράς συχνότητας καρκίνος στους άνδρες και ο όγδοος στις γυναίκες. Είναι ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος του ουροποιογεννητικού συστήματος μετά τον καρκίνο του προστάτη και αποτελεί περίπου το 2% των κακοήθων όγκων του ανθρώπου.  Εμφανίζεται συχνότερα σε άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, αν και γενικώς είναι δυνατό να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες. Ξεκινά συνήθως στα κύτταρα (ουροθηλιακά) που βρίσκονται μέσα στην ουροδόχο κύστη, στο σημείο όπου αποθηκεύονται τα ούρα. Οι τύποι του καρκίνου αυτού είναι το ουροθηλιακό καρκίνωμα, το πλακώδες καρκίνωμα και το αδενοκαρκίνωμα.

Η ανώδυνη αιματουρία είναι το συχνότερο σύμπτωμα στον καρκίνο της κύστης και παρατηρείται στο 85% των ασθενών. Μπορεί να ειναι μικροσκοπική η μακροσκοπική, συνεχής ή διαλείπουσα. Σε μεγάλη αιματουρία μπορεί να εμφανιστούν και πήγματα αίματος. Κάποιοι ασθενείς παραπονιούνται για επιτακτική ούρηση, συχνοουρία και καύσος στην ούρηση. Σε προχωρημένη ή μεταστατική νόσο μπορεί να εμφανιστεί οσφυικό άλγος από διάταση του νεφρού λόγω πίεσης των ουρητήρων από διογκωμένους λεμφαδένες, λεμφοίδημα, οστικά άλγη από μεταστάσεις σε οστά και γενικά συμπτώματα όπως αδυναμία, απώλεια βάρους και κακουχία.

Εάν υπάρχει έντονη αιματουρία δε σημαίνει ότι ο ασθενής είναι σε προχωρημένο στάδιο. Οποιοσδήποτε βασθμός αιματουρίας απαιτεί ελεγχο για το ενδεχόμενο καρκίνου της κύστης ακόμη και στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται κάποια άλλη πιθανή αιτία πρόκλησης αιματουρίας (όπως νεφρολιθίαση, κυστίτιδα).

Περίπου 7 στους 10 καρκίνους της ουροδόχου κύστης εντοπίζονται σε πρώιμο στάδιο, με αποτέλεσμα τα ποσοστά επιβίωσης να είναι μεγάλα. Ωστόσο, ένας ασθενής που έχει παρουσιάσει καρκίνο στο ουροποιητικό σύστημα υπάρχει ενδεχόμενο να υποτροπιάσει και είναι απαραίτητη η τακτική επανεξέταση για αρκετά χρόνια μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας.

Η επιλογή της θεραπείας του καρκίνου της ουροδόχου κύστης γίνεται βάσει του σταδίου της νόσου, του είδους της, της ηλικίας και της συνολικής κατάστασης υγείας του ασθενούς. Μπορεί να εφαρμοστεί χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία, αναδιαμόρφωση του ουροποιητικού συστήματος, συστηματική χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία και ανοσοθεραπεία. Η χειρουργική μέθοδος περιλαμβάνει τη διουρηθρική αφαίρεση του  όγκου της ουροδόχου κύστης (μερική ή ολική αφαίρεση της ουροδόχου κύστης) ή την αναδιαμόρφωση του ουροποιητικού (ουρητηροδερμοστομία-εφαρμόζεται μετά από ριζική κυστεκτομή για να δημιουργήσει νέα δίοδο των ούρων προς τα έξω).

Μετά το τέλος της θεραπείας, η νόσος μπορεί να υποτροπιάσει σε κάποιες περιπτώσεις. Γι’ αυτό, το πιο σημαντικό κομμάτι της θεραπείας παραμένει ο τακτικός επανέλεγχος στο χρονικό διάστημα που θα σου ορίσει ο γιατρός.

Καρκίνος όρχεων ονομάζεται το κακόηθες νεόπλασμα που εμφανίζεται στα κύτταρα των όρχεων στο όσχεο. Ο καρκίνος αυτός απασχολεί κυρίως άνδρες κάτω των 35 ετών με εξακριβωμένο ηλικιακό όριο μεταξύ 15-44.

Η συντριπτική πλειοψηφία του καρκίνου στους όρχεις, προέρχεται από τα γεννητικά κύτταρα. Υπάρχουν δύο τύποι κυττάρων που προκαλούν τον καρκίνο:

  1. Τα σεμινώματα (ο πιο συνήθης τύπος)
  2. Οι μη σεμινωματώδεις όγκοι

Η ανώδυνη διόγκωση των όρχεων είναι η συνήθης κλινική εκδήλωση και ανακαλύπτεται τυχαία από τον ίδιο τον ασθενή ή από την σύντροφο του. Πιο σπάνια, σε ποσοστό 20-30% μπορεί να εμφανιστεί πόνος ή αίσθημα βάρους στο όσχεο ή στην περιπρωκτικη χώρα.

Ο άνδρας αρχίζει και υποψιάζεται ότι κάτι συμβαίνει μετά από ψηλάφηση ανώδυνης μάζας στον όρχη είτε από τον ίδιο είτε από τη σύντροφό του. Αν ένα από τα συμπτώματα είναι ο πόνος στους όρχεις κατά πάσα πιθανότητα ο όγκος είναι μη σεμινωματώδης.

Ο καρκίνος των όρχεων είναι η πιο συχνή μορφή όγκου στις ηλικίες  20-40 ετών, αποτελώντας την τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτους στις ηλικίες αυτές. Σήμερα θεωρείται η πλεον θεραπεύσμη μορφή ουρολογικού καρκίνου με τη συνολική επιβίωση στα πρώιμα στάδια να πλησιάζει το 100%, ενώ σε προχωρημένο νόσο να ξεπερνά το 80%.

Σε περίπτωση αφαίρεσης του ενός όρχη, εφόσον ο άλλος είναι φυσιολογικός, δεν χρειάζεται να υπάρχει καμιά ανησυχία τόσο για τη σεξουαλική ζωή όσο και για τη γονιμότητα. Ανησυχία για την γονιμότητα υπάρχει μόνο όταν ο ασθενής υποβάλλεται συμπληρωματικά σε χημειοθεραπεία η ακτινολογία. Σε πολλούς ασθενείς η γονιμότητα επιστρέφει στα φυσιολογικά επίπεδα, μετά τα δύο χρόνια από την χημειοθεραπεία-ακτινοθεραπεία.

Μια απο τις συχνότερες παθήσεις του ουροποποιητικού είναι η ουρολοίμωξη. Πρόκειται για λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος και μπορεί να εκδηλωθεί ανα πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε τμήμα του. Οι ουρολοιμώξεις είναι ηύπαρξη βακτηρίων στα ούρα του ασθενούς σε αριθμό ≥103/ml για τις γυναίκες και ≥104/ml για τους άνδρες. 

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού διακρίνονται σε λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού (π.χ. πυελονεφρίτιδα) και λοιμώξεις του κατώτερου ουροποιητικού (π.χ. κυστίτιδα στις γυναίκες και οξεία ουρηθρίτιδα στους άνδρες). Σε μεγαλύτερη συχνότητα αντιμετωπίζουμε ουρολοιμώξεις κυρίως στο κατώτερο ουροποιητικό (στην ουροδόχο κύστη ή στην ουρήθρα), όπου συνοδεύονται απο ενοχλήσεις στην ουρήθρα, αύξηση της συχνότητας των επισκέψεων στην τουαλέτα, αίσθημα πίεσης στην κοιλιακή χώρα, πόνο κατά την ούρηση και συχνά αιματουρία. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η λοίμωξη προσβάλλει το ανώτερο ουροποιητικό (νεφροί και ουρητήρες), όπου τα συμπτώματα γίνονται πιο έντονα και επώδυνα και συχνά περιλαμβάνουν υψηλό πυρετό, ναυτία, τάση προς έμετο και έντονο πόνο στην πλάτη.

Οι ουρολοιμώξεις εμφανίζονται κυρίως στις γυναίκες και υπολογίζεται ότι το 25-35% του γυναικείου πληθυσμού ηλικίας 20-40 ετών θα εμφανίσουν μια φορά στη ζωή τους επεισόδιο ουρολοιμώξεως. Στους άνδρες δεν εμφανίζονται τόσο συχνά και περίπου το  15% των ανδρών ως 70 ετών αναφέρεται σε ένα επεισόδιο ουρολοιμώξεως.

 

Η αντιμετώπιση είναι αποκλειστικά συντηρητική με λήψη φαρμακευτικής αγωγής και συστήνεται στους ασθενείς η μεγάλη κατανάλωση νερού η οποία επιταχύνει την διαδικασία της ίασης.